در مدت ده سال اقامت در تبریز، روستای شادآباد در اثر فعالیتهای مرحوم علامه سر و صورت خوبی به خود گرفت. قناتها لایروبی و باغهای مخروبه تجدید خاک و اصلاح درخت شد و در عین حال چند باغ جدید احداث گردید و یک ساختمان ییلاقی هم در داخل روستا جهت سکونت تابستانی خانواده ساخته شد و در محل زیرزمین همان خانه حمامی به سبک امروزی شامل یک عدد آبگرمکن مسی ساخت آلمان که با هیزم گرم میشد ترتیب داده شد، در حالی که در سال 1318 که این امور جریان داشت حمامها عموما خزینهای بوده و پاره ای از مردم استفاده از حمام دوش را قبول نداشتند، ولی چون مرحوم علامه از بینش وسیع و روشنی برخوردار بود. مواهب و پدیدههای مفید تمدن جهانی را پذیرا بود.