بنابراین که آیه در آمدن جمعی از یهود به همراه عبدالله بن سلام به حضور پیامبر نازل شده باشد، در برخی از روایات چنین آمده بود که آن جمع از برخورد یهود و سعی آنان در به انزوا کشیدن ایشان گلایه داشتند و بنابر برخی دیگر از روایات، برای درخواست نصب ولی و وصی و جانشین آمده بودند که از این دو، روایت دوم باسیاق آیه وصورت حال، بسیار مناسب تر می نماید، خصوصا که بر طبق آن پس از نزول آیه، گفتند: راضی شدیم به پروردگاری خدا… و به علی (ع) به عنوان ولی، پس این آیه فرود آمد: (و من یتول الله و رسوله و الذین آمنوا…). و از آن جا که آیه به روشنی و استحکام هر چه تمامتر،خلافت و امامت علی (ع) را ثابت می کند، بسیاری از مخالفان، مقام ولایت ثابت شده برای آن حضرت را تأویل کرده اند و آن را به معنای نصرت و محبت گرفته اند و چون وجهی برای اختصاص ولایت به این معنی به خدا و رسول (ص) و علی (ع) ندیده اند، سبب نزول را منکر شده و موصول در آیه را تعمیم داده و گفته اند مراد عامة المؤمنین است و بدین سان امری روشن و مستند به روایات متواتره را انکار کرده اند و حال آن که به نظر علامه طباطبایی: (اگر در تفسیر آیه ای به وسیله اسباب نزول وارده، اعراض از چنین روایات فراوان و انبوهی روا باشد، دیگر به هیچ یک از اسباب نزول مأثوره در هیچ آیه ای از آیات قرآن نمی توان اعتماد کرد.
نوشته
Footer