تحقیق پیش رو به بررسی عصمت و ترک اولی پیامبران الهی با استفاده از نظرات دو دانشمند برجسته معاصر، علامه طباطبایی و آیت الله سبحانی، پرداخته است. موضوع عصمت پیامبران الهی یکی از مباحث مهم در بحث شناخت پیامبران الهی می‌باشد که از دیرباز مورد توجه مفسرین و متکلمین اسلامی قرار گرفته است و هر یک از ایشان آرا و نظرات مختلفی در این مورد ارائه کرده‌اند؛ علامه طباطبایی عصمت را فقط در مراحل سه گانه وحی لازم و ضروری می‌دانند، اما آیت الله سبحانی عصمت را در همه شئون زندگی پیامبر لازم می‌دانند. یکی از مسائل اختلافی در عصمت، در بین دانشمندان فرق مختلف اسلامی، موضوع ترک اولی پیامبران الهی می‌باشد؛ ترک اولی به منزله‌ی گناه و لغزش نیست بلکه به معنای واگذاشتن امری نیکوتر و برگزیدن امری پایین‌تر از آن می‌باشد و چنین عملی بنا بر نظر علمای امامیه، به هیچ وجه نمی‌تواند منافی با مقام والای عصمت پیامبران الهی باشد بلکه از باب این مثل معروف می‌باشد که می‌گوید: «حسنات الابرار سیئات المقربین». ترک اولی گرچه گناه به حساب نمی‌آید اما پیامبران الهی به سبب معرفت بالای خود آن را برای خود معصیت به شمار می‌آوردند و به تبع آن در پی استغفار به درگاه حضرت احدیت برمی آمدند و چنین استغفاری سبب ترفیع درجه‌ی ایشان در نزد حضرت حق تعالی می‌شد.گاهی اوقات استغفار پیامبر به منزله‌ی استغفار برای امت خود بوده است و نه به معنای استغفار برای ترک اولی؛ مانند استغفار نبی مکرم اسلام(صلی الله علیه و آله)؛ خطاباتی که ظاهرا در آیات قرآن به پیامبر اسلام بر می‌گردد یا به معنی آن است که به در گفته‌اند تا دیوار بشنود، و مربوط به شخص دیگری است؛ و یا اشاره به این دارد که آن امور از دید دیگران گناه به شمار می-روند. نظرات علامه طباطبایی و آیت الله سبحانی در این قسمت همپوشانی و انظباق زیادی دارند.
نوشته
Footer