غیب در لغت به معنای هر امر پنهان از انسان است و اصطلاح به هر آنچه که در دسترس حس و عقل آدمی نیست ،گفته می شود و کسی جز خدا یا به اذن خدا از آن آگاهی ندارد و از آن جهت که در تحت حواس ظاهری نمی گنجد با شهود متفاوت است. بنابر آیات قرآن کریم،‌ علم غیب به طور مطلق و استقلالی از آن خداست؛ اما خداوند برخی بندگان خود را از این علم بهره مند کرده است؛ مطابق با آیات و روایات، پیامبران، فرشتگان و اولیاء‌ الهی از جمله امامان،‌ از بهره مندان از علم غیب هستند. طبق تقسیم بندی آیاتی که در مورد غیب صورت گرفته است، علم غیب اصالتاً و بالذات برای خداست که به اذن الهی، پیامبران و اولیای خدا از آن بهره مند می گردند؛ بر خلاف غیب مطلق که در همه مقاطع وجودی و برای همگان پوشیده است. هدف از انجام این پژوهش بررسی علم غیب در قرآن و همچنین بررسی از دیدگاه سه عالم بزرگ اسلام علامه طباطبایی، علامه طبرسی و آیت الله جوادی آملی است. در این تحقیق از روش تحقیق کتابخانه ای استفاده شده است. نتایج نشان می دهد که هر سه این بزرگان در مورد علم غیب در قرآن نظر یکسان و مشابهی دارند و هر سه معتقدند که علم غیب وجود دارد و هیچ کدام وجود علم غیب در برخی از افراد از جمله بندگان خاص خدا و ائمه اطهار را نفی نمی کنند. این سه عالم بزرگ معتقدند که علم غیب مطلق از آن خداست و علم غیب ائمه نسبی است. همچنین نتایج نشان داد که از مجموع آیات قرآن به دست می‌آید که علم غیب بالذات و بالاصاله مختص به خداست و دیگران فقط از علم غیب بالعرض و بالتبع از راه افاضه خدا برخوردارند. به دیگر سخن علم غیب آنها علم خدادادی است نه علم ذاتی.
نوشته
Footer