آموزه «توحید» از جملة اصل‌های مورد تاکید همة ادیان الهی بوده و در میان آنها، تنها یهودیت و اسلام دارای توحید خالص و ناب هستند. ازآنجاکه ابن‌میمون در یهودیت و علامه طباطبائی در امامیه، نقش بسزایی در شکوفا کردن تعالیم دینی داشتند، این مقاله به روش تطبیقی ـ تحلیلی، پس از ارائة دیدگاه‌های این دو دانشمند بزرگ از براهین توحید، نقاط اتفاق و اختلاف آنان را بیان، مورد بررسی و تحلیل قرار داده است. تنها استدلال ابن‌میمون برای توحید، بساطت ذات الهی است. اما با وجود اینکه مهم‌ترین برهان علامه طباطبائی، صرافت وجود الهی است، ولی برهان بساطت و براهین دیگر را نیز برای توحید اقامه کرده است. ابن‌میمون، اشکالاتی بر براهین توحید وارد کرده است که این تحقیق بیانگر آن است که هیچ‌یک از آنها، بر تقریرهای علامه طباطبائی از برهان تمانع و تغایر وارد نیست.
نوشته
یکی از قدیمی ترین و مهم ترین مباحث کلامی در ادیان بحث اسماء و صفات الهی و ارتباطش با ذات است. از دیرباز برای توجیه صفاتی که هم به خدا و هم به مخلوقات او نسبت داده می شوند، نظریه های گوناگونی مانند نظریه تشبیه، تنزیه، تعطیل، اشتراک لفظی و اشتراک معنوی بودن این مفاهیم ارائه شده است. این مسئله مهم هواره مورد توجه متالهان و یکی از دغدغه های اساسی آنها بوده و هست. در این تحقیق سعی بر آن شده که موضوع توحید و معناشناسی صفات الهی از منظر عهد عتیق و قرآن با تکیه بر آراء ابن میمون که طرفدار نظریه تنزیه و علامه طباطبائی که طرفدار نظریه ی تنزیه عین تشبیه و تشبیه عین تنزیه است. مورد بررسی و مقایسه قرار گیرد. از انجایی که مساله اسماء و صفات الهی در عهد عتیق و قرآن آمده است، ابتدا به بررسی این موضوع در این دو کتاب پرداخته شده و سپس آراء دو حکیم و فیلسوف برجسته یکی ار قرون وسطی یعنی موسی بن میمون - فیلسوف یهودی - و دیگری از قرن معاصر یعنی علامه طباطبائی - فیلسوف اسلامی - مورد بررسی قرار گرفته است...
نوشته
مقاله حاضر بر آن است تا در حوزه معناشناختی صفات خداوند که از مهم ترین موضوعات معاصر در عرصه زبان دین به شمار می رود، به دو مسأله مهم، یکی مقیاس شناخت صفات خدا و دیگری تحلیل ماهیت صفات خدا از دیدگاه دو فیلسوف برجسته (یکی از قرون وسطا یعنی موسی ابن میمون و دیگری از قرن معاصر یعنی علامه طباطبایی) بپردازد. در این نوشتار کوشش شده است با تحلیل آرای این دو اندیشه ور و در ضمن مقایسه بین آن ها مشخص می شود که مبانی حکمت متعالیه که حاصل تلاش فیلسوفان مسلمان و برگرفته از آموزه های دینی اسلام است، معقول تر و موجه تر به این مهم پاسخ داده است.
نوشته
توحید ذات و صفات باری تعالی از موضوعات مهم در الهیات و دغدغة متکلمان، فیلسوفان و عرفای ادیان ابراهیمی بوده است. در این مقاله تلاش بر این است که با نگاهی مقایسهای، نظرات دو فیلسوف و مفسر یهودی و مسلمان مورد بررسی وتحلیل قرار گیرد . این دو اندیشمند سعی کرده اند صفات الهی مطرح شده در کتاب آسمانی خود را به گونه ای توجیه کنند که با صرافت و بساطت ذات الهی منافات نداشته باشد. ابن میمون مفسر بزرگ یهودی برای حفظ بساطت ذات، هرگونه صفت ایجابی برای خدا را نفی کرده است. وی انتساب این صفات به خدا را همچون انتساب جسمانیت به او محال دانسته و به الهیات سلبی روی آورده است و در نتیجه تمام صفاتی که در عهد عتیق به کار رفته اعم از صفات اخباری و صفات کمالی ایجابی را تاویل می نماید که به نظر می رسد هر چند ابن میمون به درستی بر توحید و صرافت ذات الهی تاکید داشته ولی با نفی صفات ایجابی شبهة تعطیل شدن معرفت و خلو ذات از کمالات را نتوانسته توجیه نماید درحالی که علامه طباطبائی به عنوان یکی از متفکران شیعی در عالم اسلام منافاتی بین توحید ذاتی و اسناد حقیقی صفات ایجابی جمالی و جلالی که در قرآن به خدا نسبت داده شده نمی بیند. و به گونه ای مسئله را تبیین کرده که نه اوصاف الهی در قرآن حمل بر مجاز شود و نه ذات الهی از صفات کمالی خالی گردد. در این مقاله مبانی و لوازم دو دیدگاه مقایسه شده است.
نوشته
درباره ما
عضویت
تماس با ما
جهت عضویت در خبرنامه،اطلاع از تازه ترین جلسات، گرد همایی ها و کتاب های چاپ شده ایمیل خود را وارد کنید.

  • .با ما همراه باشید
  • .حقوق مربوط به این سایت متعلق به "سایت علامه طباطبایی" بوده و هرگونه کپی اطلاعات با ذکر منبع مجاز می باشد
Footer