بلاغت به معنای هماهنگ بودن کلام با مقتضای حال و فصیح بودن آن است. این پژوهش مشتمل بر تبیین مباحثِ سه علم بلاغت «معانی، بیان و بدیع» در دو جزء آخر قرآن کریم بر پایه تفسیر المیزان است. تفسیر المیزان از مهمترین، غنی‌ترین و جامع‌ترین تفاسیر شیعه و یکی از چند تفسیر عمده و اساسی جهان اسلام معاصر و از جایگاه ویژه‌ای در میان تفاسیر دیگر برخوردار است. در این پژوهش سعی برآن شده است تا با بررسی نکات بلاغی دو جزء پایانی قرآن با توجه به تفسیرالمیزان به شرح نکات بلاغی آیات و نکاتی که علامه طباطبائی (ره) به آن اشاره نکرده‌اند پرداخته شود. حاصل کار این مهم را می‌رساند که بررسی نکات بلاغی تفسیرالمیزان بیش از آن چیزی است که علامه به آن اشاره کرده‌اند.
نوشته
مفهوم «ما» در آیهء «ما کان لهم الخیرة» ؛ اختلاف در مشار الیه آیه «و لذلک خلقهم» ؛ ترکیب‌ نحوی آیهء «لا بثین فیها احقابا» به خوبی نشان می‌دهد که اهتمام به علم نحو و قواعد آن تا چه اندازه می‌تواند در فهم و تفسیر آیات اثر بگذارد. در این مقاله با ارائهء شواهد مختلف و نیز با بررسی برخی از قواعد مرتبط، نقش سه علم‌ لغت، صرف و نحو در فهم و تفسیر آیات بررسی شده است. از رهگذر این مباحث نشان داده‌ شده که گاه به استناد تحلیلی خاث از چینش آیات-که در علم نحو مورد توجه است- تفکر و مشربی در حوزهء فقه یا کلام شکل می‌گیرد. برای بررسی نقش علم لغت باید به قواعد آن از جمله: اصل ترادف واژه‌ها؛ قاعدهء اشتراک و ریشهء واژه‌ها توجه کرد. در برخی از موارد عدم توجه مفسران به ساختار صرفی واژه‌ها زمینهء سوءفهم آنان از آیات قرآن را فراهم ساخته است که این امر از نقش و تأثیر این دانش در فهم و تفسیر آیات حکایت می‌کند. در بررسی نقش علم نحو، بررسی آیاتی از قرآن در حوزه‌های کلام و فقه مانند: اختلاف‌ دربارهء «واو» و در آیه «و ما یعلم تاویله الا الله و الراسخون فی العلم» ؛ اختلاف چگونگی‌ عطف در آیهء وضو؛ چینش ضمایر در آیهء «و ان من اهل الکتاب الا لیومنن به قبل موته»
نوشته
درباره ما
عضویت
تماس با ما
جهت عضویت در خبرنامه،اطلاع از تازه ترین جلسات، گرد همایی ها و کتاب های چاپ شده ایمیل خود را وارد کنید.

  • .با ما همراه باشید
  • .حقوق مربوط به این سایت متعلق به "سایت علامه طباطبایی" بوده و هرگونه کپی اطلاعات با ذکر منبع مجاز می باشد
Footer