در بسیاری از آیات کلام الله مجید، «عمل صالح» که از فضیلت های اخلاقی است، در کنار «ایمان به خدا» که شرط پذیرش اعمال است، به کار رفته است. بررسی فراوانی ترکیب ایمان و عمل صالح در قرآن و کیفیت قرارگیری این آیات در کنار یکدیگر، هم چنین ثمرات حاصل از این تلفیق، نتایج ارزشمندی را در پی خواهد داشت. در میان آیات هفتادگانه قرآن که ایمان و عمل صالح در کنار یکدیگر قرار گرفته اند، ایمان و عمل اهل کتاب، مصادیق اعمال صالح و مراتب مومنان صالح از دیگر موضوعاتی است که در آیات مدنظر، پرداخته شده است. مسئله اصلی پژوهش حاضر، پرداختن به ثمرات تلفیق ایمان و عمل صالح و جایگاه ایمان در پذیرش عمل از جانب خداوند است. پژوهش پیش رو، از آن جهت که قرآن تمام انسان ها به جز مومنان صالح را در خسران می بیند، از اهمیت ویژه ای برخوردار است؛ زیرا براساس کلام الله مجید تنها عمل صالحی که با ایمان همنشین باشد، مورد پذیرش است و عمل بدون ایمان و هم چنین ایمان بدون عمل نه تنها مورد پذیرش خداوند نیست؛ بلکه عذاب دنیوی و اخروی را نیز در پی خواهد داشت. تفسیر مرجع در این پژوهش، تفسیر المیزان از علامه طباطبایی بوده و روش تحقیق نیز کتابخانه ای، اسنادی است.
نوشته
حیات طیبه در راستای مراحل زندگی و برخاسته از مراتب روح انسانی است. انسان موّمن در سیر متعالی و تعالی معنوی خویش که تولدی بعد از تولد می‌یابد. به افاضه الهی موید به روحی می‌شود که حیات طیبه ثمره آن است. اگر حیات طیبه حیاتی جدید و برتر از حیات معمولی و منشا آثاری بس ارزشمند برای انسان مومن است، در حقیقت مومن حائز مرتبه جدیدی از روح شده که از پرتو آن روح، این حیات و آثارش پدیدار شده است. البته این مرتبه فائقه روح - که استعداد ویژه ای بوده و اکنون فعلیت یافته است - ظهور و شکوفایی‌اش را از ایمان و عمل صالح می‌گیرد. در حقیقت، مراحل و عوامل دست‌یابی به حیات طیبه از منظر علامه طباطبایی رحمه الله محور اصلی بحث و جستجو در این نوشتار قرارگرفته است. این مقاله به روش تبیینی - تحلیلی با استفاده از آثار علامه طباطبایی رحمه الله و با تاکید بر تفسیر گران‌سنگ المیزان انجام گرفته است. در این راستا حقیقت مراحل و موانع وصول به حیات طیبه از منظر علامه و همچنین موانع وصول به حیات طیبه مورد واکاوی و مداقه قرار گرفته است. با بررسی‌های انجام گرفته دریافت شد که: حقیقت حیات طیبه از دیدگاه مرحوم علامه، کمال حیات موجود نیست؛ بلکه اعطای زندگی جدید است. در حقیقت پیدایش حیاتی جدید و فوق حیات معمولی و ظاهری است. حیاتی که برخوردار از نورانیت است. این حیات، به معنای جان‌انداختن در چیزی و افاضه حیات به آن است. از راههای وصول به این حیات معنوی می‌توان به داشتن ایمان و عمل صالح، صبر، توکل و شکوفاکردن عقل نام برد که همه این عوامل تحت ولایت الهی و در عالم عندیت مقدور و میسور می‌گردد.
نوشته
Footer