استاد خود از روزگار تحصیل چنین بازگو می­ کند: در اوایل تحصیل که به صرف و نحو اشتغال داشتم علاقه زیادی به ادامه تحصیل نداشتم و از این روی هر چه می­ خواندم نمی­ فهمیدم. چهار سال را به همین نحو گذراندم. پس از آن یکباره عنایت خدایی دامنگیرم شده، عوضم کرد و در خود یک نوع شیفتگی و بیتابی نسبت به تحصیل که تقریبا هجده سال کشید هرگز نسبت به تعلیم و تفکر، درک خستگی و دلسردی نکردم و زشت و زیبای جهان را فراموش کردم. بساط معاشرت با غیر اهل علم را بکلی برچیدم و در خورد و خواب و لوازم دیگر زندگی، به حداقل ضروری قناعت نموده، باقی را به مطالعه می پرداختم. بسیار می­شد -بویژه در بهار و تابستان- که شب را تا طلوع آفتاب با مطالعه می­ گذراندم و همیشه درس فردا شب را پیش مطالعه می کردم. اگر اشکالی پیش می­ آمد با هر خودکشی بود حل می­ نمودم. وقتی که به درس حضور می­ یافتم از آنچه استاد می­ گفت قبلا روشن بودم، هرگز اشکال و اشتباه درس را پیش استاد نبردم.

لقمانی، احمد. علامه طباطبایی میزان معرفت. تهران: موسسه انتشارات امیر کبیر، شرکت چاپ و نشر بین‌الملل، 1382 ،‎1380. ص. 20