آقای حسین ممدوحی نقل می­کند:

علامه طباطبایی در کشاکش زندگی پربار و توام با رنجش، عجایبی بس آموزنده و سودمند داشت، می­فرمود:

در ایام تحصیلاتم که در نجف بودم در یکی از سال­ها، ارتباط ما در عراق با ایران بسیار با دشواری انجام می­گرفت که خود موجب تنگناهای مالی و فقدان امکانات اولیه­ ی زندگی می­گردید. اضافه بر آن، گرمی هوا در نیمی از سال برای ما مشکل بیشتری فراهم می­ آورد، بهر حال یک روز به خدمت استاد حضرت ایت الله علی قاضی رفته و قصه دل با او گفتم، استاد به نصیحت و دلداری من پرداخت. پس آنگاه که از خدمت استاد مراجعت می­کردم، گویی آنچنان سبک­بارم که در زندگی هیچگونه ملالی را ندارم، و مضمون نصایح استاد را به صورت یک دو بیتی درآوردم:

پیر خرد پیشه نورانیم      برد ز دل زنگ پریشانیم

گفت که در زندگی آزاد باش    هان، گذران است جهان شاد باش

نظری، مرتضی. آن مرد آسمانی: خاطره­های از زندگی فیلسوف بزرگ شرق، آیت الله سیم محمدحسین طباطبایی. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ‎1382. ص. 36