مرحوم قاضی شاگردان خود را هر یک طبق موازین شرعیه با رعایت آداب باطنیه اعمال و حضور قلب در نمازها و اخلاص در افعال بطریق خاصی دستورات اخلاقی می ­دادند، و دل­های آنان را آماده برای پذیرش الهامات عالم غیب می ­نمودند.

خود ایشان درمسجد کوفه و مسجد سهله حجره داشتند، و بعضی از شب­ها را به تنهائی درآن حجرات بیتوته می­ کردند، و شاگردان خود را نیز توصیه می­ کردند، بعضی از شب­ ها را به عبادت درمسجد کوفه و یا سهله بیتوته کنند، و دستور داده بودند که چنانچه در بین نماز و یا قرائت قرآن و یا در حال ذکر و فکر برای شما پیش آمدی کرد، و صورت زیبائی را دیدید، و یا بعضی از جهات دیگر عالم غیب را مشاهده کردید، توجه نمایید و دنبال عمل خود باشید.

استاد علامه می ­فرمودند: " روزی من در مسجد کوفه نشسته و مشغول ذکر بودم، در آن بین یک حوریه بهشتی از طرف راست من آمد و یک جام شراب بهشتی در دست داشت، و برای من آورده بود، و خود را به من ارائه می­ نمود، همینکه خواستم به او توجهی کنم ناگهان یاد حرف استاد افتادم، و لذا چشم پوشیده و توجهی نکردم، آن حوریه برخاست و از طرف چپ من آمد، و آن جام را بمن تعارف کرد، من نیز توجهی ننمودم و روی خود را برگرداندم، آن حوریه رنجیده شد و رفت، و من تا بحال هر وقت آن منظره بیادم می افتد از رنجش آن حوریه متاثر می ­شوم.

حسینی طهرانی، محمدحسین. مهر تابان: یادنامه و مصاحبات تلمیذ و علامه محمدحسین طباطبائی تبریزی. بی جا: انتشارات باقر العلوم، [‎1417ق. = ‎1375]. ص.19