من هر وقت به خدمتشان می­ رسیدم بدون استثنا برای بوسیدن دست ایشان خم می­ شدم و ایشان دست خود را لای عبا پنهان می­ کردند و چنان حال حیا و خجلت در ایشان پیدا می شد که مرا منفعل می­ نمود. یک روز عرض کردم ما برای فیض و برکت و نیاز دست شما را می ­بوسیم چرا مضایقه می­ فرمایید؟! سپس عرض کردم: آقا؟ شما این روایت را که از حضرت علی (ع) وارد است "من علمنی حرفا فقد صیرنی عبدا" (کسی که حرفی به من بیاموزد، مرا بنده خود ساخته است) آیا قبول دارید!؟

فرمود: بلی، روایت مشهوری است و متنش نیز با موازین مطابقت دارد.

عرض کردم: شما این همه کلمات را به ما آموخته ­اید و به کرات و مرات ما را بنده خودساخته­ اید، از ادب بنده این نیست که دست مولای خود را ببوسد؟! و بدان تبرک جوید؟

با تبسم ملیحی فرمودند: ما همه بندگان خداییم

حسینی طهرانی، محمدحسین. مهر تابان: یادنامه و مصاحبات تلمیذ و علامه محمدحسین طباطبائی تبریزی. بی جا: انتشارات باقر العلوم، [‎1417 ق. = 1375]. ص.63