در یکی از شب­ های آخر عمر در خدمت او بودم. در بستر نشسته بود و با چشم­ های نافذش به گوشه اتاق نگاه می­ کرد ولی یارای سخن گفتن نداشت. خواستم سخن و دستوری از او بشنوم و به یادگار داشته باشم، عرض کردم: برای توجه به خدا و حضور قلب در نماز چه راهی را توصه می­ فرمایید؟

به سوی من متوجه شد، لب هایش حرکت کرد و با آهنگی بسیار ضعیف که با سختی شنیده می­ شد فرمود: "توجه، مراوده، توجه، مراقبه، توجه، مراوده ..." و این جمله را بیش از ده بار تکرار نمود. استاد در حالی این سخن را می­ فرمود که به همه امور دنیا غافل بود اما به امور معنوی و یاد خدا توجه زیادی داشت. ایشان نماز، مراقبت، مواظبت نفس خویشتن و تهذیب خویش را موجب حضور قلب و توجه دائمی به خدا می­ شمرد.

لقمانی، احمد. علامه طباطبایی میزان معرفت. تهران: موسسه انتشارات امیر کبیر، شرکت چاپ و نشر بین‌الملل، 1380، 1382. ص. 75