استاد محمدتقی جعفری دیدار خود را با این عالم وارسته و الهی چنین بیان می­ کند: در یکی از سال های اخیر به قم مشرف شده بودم، به قصد دیدار ایشان به منزل شان رفتم. در خانه را زدم، پیر مردی در را باز کرد، گفتم: آقا تشریف دارند؟ گفتند: بله. گفتم: به ایشان عرض کنید اگر حالشان مساعد باشد به خدمت شان برسم. آن شخص رفت و برگشت و در یک اتاق را باز کرد. من وارد شدم. اتاق فرش نداشت. همان­جا نشستم. مرحوم علامه آمدند. پس از سلام و احوالپرسی گفتند: چون در حال تشرف به آستان قدس هستیم، فرش­ های اتاق را جمع کرده­ ایم. این مطلب را گفتند و سپس فرمودند: بروم یک قالیچه بیاورم و بیندازم کف اتاق تا بنشینیم! خواستند یروند که من با نرمی دست­ شان را گرفتم و گفتم هیچ احتیاجی به قالیچه نیست، عبا را از دوش خود برداشتم، پهن کردم و گفتم: بفرمایید! روی عبا هم می توانیم بنشینیم. آن انسان وارسته با یک قیافه ملکوتی که هرگز از یاد نمی­برم، فرمود:

"در این موقع عمرم، درس آموزنده ­ای به من تعلیم دادی ..."

من عرض کردم این جمله هشدار دهنده جنابعالی بسیار بسیار آموزنده­ تر و سازنده­ تر از آن بود که من عرض کردم و سپس نشستم و لحظاتی به گفتگو پرداختم. من هرگز عظمت آن لحظات را فراموش نخواهم کرد."

لقمانی، احمد. علامه طباطبایی میزان معرفت. تهران: موسسه انتشارات امیر کبیر، شرکت چاپ و نشر بین‌الملل، 1380 ،‎1382 .ص. 88