علامه سید محمد حسین حسینی تهرانی نقل می کند:
آنقدر متواضع و مودب و در حفظ آداب، سعی بلیغ داشت که من کرارا خدمت شان عرض کردم: آخر این درجه از ادب شما و ملاحظات شما ما را بی ادب می کند! شما را به خدا فکری به حال ما کنید!
از قریب چهل سال پیش تا به حال دیده نشد که ایشان در مجلس به متکا و بالش تکیه زنند، بلکه پیوسته در مقابل واردین، مودب، قدری جلوتر از دیوار می نشستند، و زیر دست میهمان وارد.
من شاگرد ایشان بودم، و بسیار به منزل ایشان می رفتم، و به مراعات ادب می خواستم پایین تر از ایشان بنشینم، ابدا ممکن نبود، ایشان برمی خاستند، و می فرمودند:
بنابراین ما باید در درگاه بنشینم یا خارج از اتاق بنشینیم!
در چندین سال قبل در مشهد مقدس که وارد شده بودم، برای دیدن شان به منزل ایشان رفتم، دیدم در اتاق روی تشکی نشسته اند (به علت کسالت قلب طبیب دستور داده روی زمین سخت ننشینند) ایشان از روی تشک برخاستند و مرا به نشستن روی آن تعارف کردند، من از نشستن خوداری کردم، من و ایشان مدتی هر دو ایستاده بودیم تا بالاخره فرمودند:
بنشینید تا من باید جمله ای را عرض کنم! من ادب کرده و اطاعت کرده نشستم و ایشان نیز روی زمین نشستند و بعد فرمودند: جمله ای را که می خواستم عرض کنم این است که آنجا نرمتر است.
نظری، مرتضی. آن مرد آسمانی: خاطره های از زندگی فیلسوف بزرگ شرق، آیت الله سید محمدحسین طباطبایی. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، 1382. ص. 51