آیت الله جوادی آملی، از گوهربارترین نصایح می­ گوید، از وقتی که علامه بهترین ذخیره­ ها را به او، زاد راه می­ دهد:

یادم است (سال 1350 هـ..ش. بود) می­خواستم به مکه مشرف شوم، مصادف با زمستان بود. آن روز هم هوا سرد بود و برف می­ بارید، رفتم برای عرض سلام و تودیع و خداحافظی، در زدم، علامه تشریف آوردند دم در، عرض کردم، عازم بیت الله الحرام هستم، برای عرض سلام و خداحافظی آمده­ ام و افزودم، نصیحتی بفرمایید که به کارم بیاید، توشه­ ام باشد در این سفر. این آیه­ ی مبارکه را برای نصیحت به عنوان زاد راه قرائت کردند:

"خدای سبحان می­ فرماید: فاذکرونی اذکرکم؛ به یاد من باشید تا من به یاد شما باشم!"

فرمودند: به یاد خدا باش تا خدا به یادت باشد، اگر خدا به یاد انسان بود، از جهل رهایی می­ یابد و اگر در کاری مانده است، خداوند نمی­ گذارد عاجز شود و اگر در مشکل اخلاقی گیر کرد، خدایی که داری اسماء حسنی است و متصف به صفات عالیه، البته به یاد انسان خواهد بود!"

نظری، مرتضی. آن مرد آسمانی: خاطره­ های از زندگی فیلسوف بزرگ شرق، آیت الله سید محمدحسین طباطبایی. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، 1382. ص. 118