مهندس عبدالباقی طباطبایی می­ گوید: خوب به یاد دارم پدرم دائما و در تمام طول سال مشغول فعالیت بودند و کار کردن ایشان در فصل سرما و در حین ریزش باران و برف­ های موسمی در حالی که چتر به دست گرفته یا پوستین به دوش داشتند، امری عادی تلقی می­ گردید. در مدت ده سال بعد از مراجعت علامه به روستای شادآباد و به دنبال فعالیت­ های مستمر ایشان، قنات­ ها لایروبی و باغ­ های مخروبه تجدید خاک و اصلاح درخت شد و در عین حال چند باغ جدید احداث گردید و یک ساختمان ییلاقی هم در داخل روستا جهت سکونت تابستانی خانواده ساخته شد و در محل زیرزمین خانه، حمامی به سبک امروزی شامل یک دستگاه آبگرمکن مسی ساخت آلمان که با هیزم گرم می­ شد بنا شد، در حالی که در سال 1318 هـ..ش. حمام­ ها عموما خزینه­ای بود! پدرم از محل درآمد ملکی به روستاییانی که نیازمند بودند، وام می­ داد و قبض می­ گرفت و چنان چه کسی بعد از دو فصل برداشت محصول قادر به پرداخت بدهی خود نبود، او را بخشیده و قبض را به خودش پس می­ داد و از طلب خود صرف نظر می­ کرد، اما از جمله کارهای اجتماعی آن فرزانه­ ی عالی قدر در روستای شادآباد، مراقبت از روابط اخلاقی مردم و مناسبات اجتماعی روستاییان و رشد فرهنگی و اعتلای اعتقادات آنان بود، همچنین در فصول بیکاری، مردم را بسیج می­ کرد تا خود کوچه­ ها و معابر را مرمت کرده و به نظافت مسیرهای عبور و مرور بپردازند.

نظری، مرتضی. آن مرد آسمانی: خاطره­ های از زندگی فیلسوف بزرگ شرق، آیت الله سید محمدحسین طباطبایی. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، 1382. ص. 33