دکتر احمدی می گوید:
تابستان ها که به مشهد مشرف می شدند، مدتی می ماندند، عصرها به زیارت می آمدند و پشت سر مرحوم آیت الله العظمی میلانی (قدس سره) نماز می خواندند و بعد به حرم می رفتند، وارد صحن که می شدند این دست های لرزان را می دیدم می چسباندند به چهار چوب در و آن را می بوسیدند، آن چنان که گویی تمام وجودش دارد به حضرت رضا (ع) عرض ادب می کند.
ادبش تا سر حد عشق بود!
دکتر احمدی در جای دیگر نقل می کند:
هیچ به خاطر ندارم که از اسم هر یک از ائمه بدون ادای احترام گذشته باشند ...
گاهی از محضرشان التماس دعایی در خواست می شد، می گفتند:
"بروید از حضرت بگیرید، ما اینجا کاره ای نیستیم، همه چیز آنجاست."
نظری، مرتضی. آن مرد آسمانی: خاطره های از زندگی فیلسوف بزرگ شرق، آیت الله سید محمدحسین طباطبایی. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، 1382. ص. 46