آیت الله علامه حسن­ زاده­ ی آملی، می­ نویسد:

وقتی نوشتن رساله­ ی امامت را به اتمام رساندم، آن را به حضور شریف استاد علامه طباطبایی، صاحب تفسیر المیزان (رضوان الله تعالی علیه)، ارائه دادم و اظهام داشتم گاه گاهی که از درس و بحث خسته شدید به عنوان یک جلسه­ ی استراحت و به تعبیر عامه­ ی مردم (زنگ تفریح) این رساله­ ی ما را هم ملاحظه بفرمایید، ایشان لطف فرمودند و رساله را از اول تا آخر، کلمه به کلمه خواندند.

تا آن­که پس از مدتی فرمودند:

"از بطن تا خط آن ار نگاه کردم و رساله حاضر است!"

مدت دو ماه به درازا کشید تا ایشان رساله را مطالعه و بررسی کردند، وقتی به حضورشان رسیدم تا آن را تحویل بگیرم، به من اعتراض کردند که در فلان جای رساله دعای شخصی در حق خودتان کرده­ اید، زیرا من در جایی از آن گفته بودم، بار خدایا مرا به فهم خطاب محمد (ص) اعتلا ده و این دعا را پس از بیان حدیثی و شرح آن آوردم.

علت انتقاد علامه این بود که چرا در کنار سفره­ ی الهی، دیگران را شرکت نداده­ ام و افزود تا آن جایی که خود را شناخته­ ام در حق خودم، دعای شخصی نکرده­ ام و البته در اصول کافی از ائمه اطهار (ع) نقل شده که دعای شخصی نکنید و بندگان خدا را هم در کنار سفره­ ی الهی شرکت دهید، این تادیب اخلاقی در من اثر گذاشت.

نظری، مرتضی. آن مرد آسمانی: خاطره­ های از زندگی فیلسوف بزرگ شرق، آیت الله سید محمدحسین طباطبایی. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، 1382. ص. 95