علی اکبر حسنی نقل می­ کند:

این حکیم نیکوکاردار و خوش خو در خانه بسیار مهربان بود، با آن که خادم داشت و فرزندانش آماده­ ی خدمت بودند، طبق گفته ­ی آنان، هرگز به کسی نمی­ گفت چیزی بیاورد، حتی نمی­ گفت فلان کتاب را بیاورید، بلکه خودش کارهای خویش را انجام می ­داد و پا می­ شد و کتاب و وسایل لازم را می ­آورد.

حاضر نمی­ شد کسی دنبال ایشان را برود یا هرگز نمی­ گذاشت کسانی اصحاب و ملازم او در بیرون باشند، فرزندش اظهار می­ کند: حتی این اواخر که به بیماری قلبی و عصبی دچار شده بود روزی به دنبالش رفتم، برگشت و گفت:

"کجا می­روی؟"

گفتم: مگر به حرم نمی ­روید؟ فرمود:

"چرا!"

گفتم: می­ خواهم حرم بروم، فرمود:

"شما که صغیر نیستی خودت حرم برو، لازم نیست با من بیایید!"

نظری، مرتضی. آن مرد آسمانی: خاطره­ های از زندگی فیلسوف بزرگ شرق، آیت الله سید محمدحسین طباطبایی. تهران: دفتر نشر فرهنگ اسلامی، ‎1382. ص. 108