استاد حاج شیخ صدرالدین حائری شیرازی نقل کرده است که در گذشته شنیده بودم مرحوم علامه طباطبایی عملی انجام داده که بعد از انجام آن خداوند به او بگونه­ ای لطف کرده که دیگر هیچ مطلبی برایش مجهول نمانده و در فراگیری دروس مشکلی نداشته است. مترصد فرصتی بودم تا این ماجرا را از زبان خود علامه بشنوم و از جزئیات این قضیه آگاهی یابم. خوشبختانه معظم له به اتفاق داماد محترمشان شهید آیه الله قدوسی و اهل خانه به شیراز آمدند و در یکی از شب­ ها به منزل ما وارد شدند، از ورود میهمانان خوشحال شدم و در کلبه محقر خویش در خدمتشان بودیم، پس از پایان نماز مغرب و عشاء به حضورشان عرض کردم سوالی دارم نمی دانم پاسخ می­ دهید یا نه؟ فرمود: اگر جوابش را بدانم خواهم گفت، معروض داشتم: به شخص شما ارتباط دارد و در پاسخ آن دریغ نفرمایید!

فرمود: آنچه بدانم دریغ نخواهم داشت عرض کردم: از افواه شنیده­ ام که در سنین گذشته رفتار صوابی داشته­ اید که بعد از آن با عنایت الهی مجهولات علوم برایتان حل شده است.

پس از آن چهره ایشان برافروخته شد و فرمود: چون قول داده­ ام می­گویم و افزود: در سال­های نخست تحصیل در تبریز به خواندن سیوطی مشغول بودم، روزی استاد امتحانی از من بعمل آورد که از عهده آن برنیامدم و رفوزه شدم. استاد به من گفت وقت خود و مرا ضایع کردی، این تعبیر بر من گران آمد و پس از آن دیگر قادر نبودم در تبریز بمانم، از شهر خارج شدم و به کناری رفتم جایی که از اغیار خبری نباشد و به عملی مشغول شدم (نفرمود چه عملی) بعد از پایان آن کردار، خداوند لطف خویش را شامل حالم کرد. پس از آن علامه ساکت شد و دیگر سخن نگفت. عرض کردم: شنیده­ ام که پس از این عمل با هر مطلب مشکلی که برخورد داشته­ اید آن را به راحتی حل کرده­ اید. فرمود: بحمدالله تا کنون خداوند متعال اینگونه عنایت فرموده است.

گلی زواره، غلامرضا. جرعه­ های جانبخش: فرازهایی از زندگی علامه طباطبایی. موسسه فرهنگی انتشاراتی حضور. ص. 54