در یکی از روزها که علامه طباطبایی در تهران اقامت داشت پروفسوری که در رشته طب مشغول خدمات پزشکی بود، به محضرش رسید و گفت: من که به درمان بیماران خود مبادرت می­ ورزم، احساس می­ کنم نیمی از اختیار آنان بدستم می­ باشد و قادر نیستم بیش از این موثر باشم، بعد از مدتی به مطالعات روان­شناسی روی آوردم و از این طریق توانایی خود را افزون ساختم، سپس به تحقیق در خصوص اندیشه­ های مذهبی پرداخته و پس از مطالعه آیین خود که مسیحیت بود اثر بیشتری احساس نمودم، مطالعات خویش را در این مورد ادامه داده و وقتی اسلام را مورد بررسی قرار دادم، دیدم تاثیر عمیقی دارد و اکنون به ایران آمده­ ام تا به صورت مفصلتری راجع به اسلام و خصوصا تشیع مطالعه کنم البته برای این منظور به برخی کشورهای اسلامی چون مصر نیز سفر نموده­ ام، از شما می­ خواهم که در این مورد رهنمودی بفرمایید.

علامه که به هنگام سخن گفتن این طبیب خواهان حق و شیفته معرفت، سراپا گوش بود و از این عطش دینی بسیار به وجد آمده و هیجان زده بود، در جواب وی جمله­ ای کوتاه فرمود: در معرفی اسلام همین بس که به شما اجازه مطالعه، تحقیق، تدبر و بررسی می­ دهد و شما دراین زمینه مختار و آزاد هستید، آن پرفسور با استماع این جمله شگفت زده دستانش را بالا برد و چنین جواب قانع کننده­ای را تحسین نمود.

گلی زواره، غلامرضا. جرعه­ های جانبخش: فرازهایی از زندگی علامه طباطبایی. موسسه فرهنگی انتشاراتی حضور. ص. 112