سال 1383، روزی مهندس سید عبدالباقی طباطبایی فرزند بزرگوار علامه، به دفترم (انصاریان) آمد. از برنامه بزرگداشت علامه از طرف دانشگاه علامه طباطبایی در سالن «هتل صفای» قم سخن گفتند، کمی بعد هم آقای ارادتی آمدند و کارت دعوتی آوردند من هم که دأبم این است تا ضرورتی و پافشاری نباشد به خاطر مشغله های کاری از شرکت در مراسم هایی از نوع همایش ها و کنگره ها گریزان هستم به مهندس سید عبدالباقی گفتم: ما را چه به این مجلس؟ البته آن روز منظورم این بود کسانی باید در این مجلس شرکت کنند که یا شاگرد علامه باشند و یا مقاله ارائه دهند و یا سخنران هستند، همین که این را گفتم آقای مهندس گفتند:« شما وارث اخلاقی پدر ما هستید و ایشان به شما بسیار علاقه مند بودند و من نیز ارادت و اخلاص شما به پدرم را می دیدم؛ به خصوص سالهای آخر عمر ایشان در منزل و در بیمارستان آیت الله گلپایگانی» آمدن خود سید عبدالباقی و احترام به جایگاه علامه و رعایت ادب در آن روز اقتضا می کرد که من هم به آن جلسه بروم. به هر حال توفیقی شد؛ بسیاری از اساتید و علمای حوزه و اساتیدی از دانشگاه علامه طباطبایی به سرپرستی جناب آقای دکتر نجفقلی حبیبی رئیس وقت دانشگاه در آن مراسم شرکت داشتند. آقای دکتر حبیبی که از همشهریان ماست، آن روز لطف و نایت خاصی به من اضهار داشتند. آنجا دیداری تازه شد؛ از قم نیز حضرت آیت الله امینی، آیت الله جناتی و آیت الله استادی و برخی دیگر از فضای حوزه حضور داشتند. در این بزرگداشت آیت الله استادی صحبت خوبی کردند و در پایان با ذکر روایتی از پیامبر(ص) مصداقش را مرحوم علامه طباطبایی خواندند، سخنان کوتاه و چند دقیقه ای آیت الله استادی صدای احسنت، احسنت مدعوین را در پی داشت. این بزرگداشت، برایم خاطره انگیز شد، گرد آمدن شاگردان و فرزندان و دوست داران علامه زیر یک سقف خودش حال و هوای معنوی خاصی داشت و این یکی ازبزرگداشت هایی بود که حقیر شرکت کردم و به نوعی هم از دست اندرکاران برگزاری آن به شمار می رفتم البته هر ساله ده ها بزرگداشت و همایش به مناسبتهای مختلف در سراسر کشور برپا می شود که باعث افتخار و مباهات است. اما برخی از آنان از لطافت خاصی برخوردار است که آدم آن لطافتش را حس می کند که یکی از این مجالس، همین بزرگداشت بود که به نظرم به هتل صفا، صفا داد.

انصاریان خوانساری، محمدتقی. آشنای آسمان (یادنامه آیت الله حاج سید محمدحسین طباطبایی). قم: انصاریان، 1393. ص.81